DEFINICJA POJĘCIA: pedagogika religii, będąc dyscypliną normatywno- -empiryczną, wytwarza wiedzę humanistyczno-społeczną oraz stosowaną. Kształtuje umiejętność podmiotowego, afirmacyjnego i krytycznego przetwarzania treści religijnych w refleksji nad własną egzystencją.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: pedagogika religii wyodrębniła się z katechetyki. pierwotnie wyrażała troskę o poziom szkolnego nauczania religii. współcześnie uważa się ją za autonomiczną dyscyplinę, która korzysta ze źródeł dostępnych naukom pedagogicznym i teologicznym.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: w dyskusji nad specyfiką pedagogiki religii dyskutuje się, czy jest ona dyscypliną teologiczną, czy też pedagogiczną. współcześnie jest uważana za dyscyplinę autonomiczną, której przedmiot badań to edukacyjny potencjał różnych postaci religii wobec wspólnoty religijnej rodziny, szkoły i społeczeństwa.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I EKOMENDACJAMI: pedagogika religii korzysta z nauk empirycznych oraz teologicznych. charakteryzuje się synergicznymi właściwościami, które powodują, że uczestnik sytuacji wychowawczej uzyskuje nowy „kapitał” do interpretacji własnych doświadczeń, stając się autorytetem, czyli tą osobą, która w swoich postawach wskazuje prawdę, a swym działaniem uzewnętrznia to, co wie, myśli i czuje.