DEFINICJA POJĘCIA: Według standardowej opinii globalizacja rozumiana jako zachodząca w wymiarze międzynarodowym integracja rynków dóbr, usług i kapitału (globalizacja gospodarcza) i jako przemieszczanie kompetencji politycznych i odpowiedzialności z poziomu narodowego i/lub regionalnego na poziom globalny (globalizacja polityki) ogranicza państwo w sferze prowadzenia polityk publicznych. Tego typu efekty globalizacji nie są jednak obserwowane powszechnie, a wiele krajów zachowało szeroką autonomię w polityce fiskalnej oraz utrzymywało bardzo rozbudowane systemy zabezpieczeń socjalnych.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Celem rozdziału jest analiza wpływu procesów globalizacji i europeizacji na polityki publiczne. Zasadniczy problem polega na tym, że globalizacja stawia przed państwami wyzwania rosnącej współzależności i rywalizacji ekonomicznej. Nie prowadzi jednak do ujednolicenia rozwiązań w zakresie instytucji, czy polityk publicznych i od państw zależy strategia radzenia sobie z globalizacją. Rozdział skupia się na europeizacji jako najbardziej wyraźnym przykładzie tendencji globalizacyjnych i analizuje kolejno zjawiska składające się na nie: wzmacnianie jednych państw i osłabianie innych; rywalizację między państwami o regulacje na rynku wewnętrznym; zróżnicowanie stopnia europeizacji w różnych sferach; kształtowanie się nowych narracji legitymizacyjnych wspierających europeizację.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I ­REKOMENDACJAMI: Rozdział na przykładzie Polski konkluduje, że wykształciły się trzy strategie radzenia sobie z europeizacją: przyjmowania wszelkich jej form bez większej refleksji, gdyż pozwalają na niwelowanie słabości polskiego państwa i inicjowanie modernizacji; podkreślania niedostosowania regulacji europejskich do uwarunkowań krajowych i prób bardziej efektywnego oddziaływania na proces polityczny w UE; eurosceptycyzmu postulującego wyłączenie się z udziału w kolejnych politykach europejskich.