DEFINICJA POJĘCIA: Polityka publiczna jako działanie w rozmyślnie wytworzonym kontekście, za pomocą świadomie dopasowywanych instrumentów, na podstawie zobiektywizowanej analizy ma miejsce w kontekście instytucjonalnym państwa i gospodarki. Instytucje należy przy tym rozumieć szeroko: nie tylko jako podmioty działania, ale także jako reguły (np. wejścia/wyjścia z sytuacji działania, czy do grona interesariuszy), zasady działania i analizy problemów publicznych (zbiorowych).

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Autor analizuje cechy funkcjonowania polityki publicznej w Polsce w skali makro (bez analizy sektorowych polityk). Analiza opiera się na pojęciach pochodzących z tradycji wybranych nurtów instytucjonalizmu. Wskazuje na cechy widoczne na etapie programowania i implementowania działań/programów publicznych. Jest to więc analiza czynników, które wpływają na ukształtowanie środowiska (areny) polityki publicznej.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I ­REKOMENDACJAMI: W Polsce po 1990 roku dominuje etatystyczny model funkcjonowania areny polityki publicznej, jeśli za kryterium przyjmie się dominujący model podejmowania decyzji publicznych. Cechuje go również niski poziom nasycenia deliberacją i konsultacjami oraz niski poziom spluralizowania. Główna przyczyna tego stanu to praktykowane przez aktorów polityk publicznych reguły, normy i strategie działania. Są one podstawą tego, jak aktorzy uczestniczą w działaniach publicznych, jaką wagę przywiązują do zobiektywizowanej analizy, konsensualnego decydowania, zdolności do zapośredniczenia swoich działań w kategoriach dóbr publicznych.