Bezpieczeństwo przestrzeni publicznej

pdf
Opublikowano
lutego 17, 2024

Streszczenie

DEFINICJA POJĘCIA: Bezpieczeństwo przestrzeni publicznej to zdolność do kształtowania optymalnych warunków zapewniających realizację potrzeb oraz możliwości rozwoju mieszkańców, za pomocą odpowiedniego projektowania, tworzenia, utrzymywania i przekształcania przestrzeni miejskiej.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Problem bezpieczeństwa przestrzeni publicznej został dostrzeżony w latach 70. XX wieku przez badaczy amerykańskich. W reakcji na zagrożenia płynące z procesu przekształcania się środowiska zamieszkania pojawiła się nowa gałąź nauki – psychologia środowiskowa, która łączyła w sobie wiedzę wielu dyscyplin związanych z kształtowaniem przestrzeni z subdyscyplinami psychologicznymi.

UJĘCIE PROBLEMOWE POJĘCIA: Kształtowanie bezpiecznej przestrzeni publicznej polega na wykorzystaniu określonych cech fizycznych i właściwej organizacji przestrzeni w celu ograniczenia zagrożeń kryminalnych. Polega także na zwiększaniu poczucia bezpieczeństwa mieszkańców i wzmacnianiu ich poczucia wspólnoty, zaangażowania i odpowiedzialności. Działania na rzecz kształtowania bezpiecznej przestrzeni publicznej mają wymiar środowiskowy, techniczny, psychologiczny i społeczny.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I ­REKOMENDACJAMI: W rozważaniach dotyczących bezpieczeństwa przestrzeni publicznych najczęściej pojawia się dylemat zawarty w pytaniu: ile wolności, ile bezpieczeństwa? Działania władz, których pretekstem są kwestie bezpieczeństwa, spotykają się na ogół z poparciem społecznym. Jednak niepokój budzi możliwość wykorzystania wszechobecnych systemów informatycznych w celu ograniczania praw i wolności obywatelskich oraz inwigilacji przeciwników politycznych.

Downloads

Download data is not yet available.

Bibliografia

Awtuch, A. (2005). Konfiguracja przestrzeni a bezpieczeństwo. W: A. Wy­żykowski & S. Wehle‑Strzelecka (red.), Przestrzeń bezpieczna. Urbanistyczne i architektoniczne uwarunkowania kształtowania przestrzeni miejskiej dla zwiększenia bezpieczeństwa mieszkańców, T. 2. (s. 151–162). Kraków: Katedra Odnowy i Rozwoju Zespołów Urbanistycznych.

Coaffee, J., Wood, D.M., & Rogers, P. (2009). The Everyday Resilience of the City. How Cities Respond to Terrorism and Disaster. Basing­stoke: Palgrave Macmillan.

Crowe, T.D. (1991). Crime Prevention Through Environmental Design. Boston: Butterworth‑Heinemann.

Czarnecki, B., & Siemiński, W. (2004). Kształtowanie bezpiecznej przestrzeni publicznej. Warszawa: Wydawnictwo Difin.

Głowacki, R., Łojek, K., & Urban, A. (2008). Wpływ ukształtowania przestrzeni fizycznej na zapobieganie przestępstwom i wykroczeniom. Szczytno: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Policji.

Hopper, L.J., & Droge, M.J. (2005). Security and Site Design. A landscape architectural approach to analysis, assessment, and design implementation. Hoboken: Wiley Publishing.

Jacobs, J. (1961). The Death and Life of Great American Cities. New York: Vintage Books.

Jasiński, A. (2013). Architektura w czasach terroryzmu. Miasto, przestrzeń publiczna, budynek. Warszawa: Wolters Kluwer.

Jasiński, A. (2021). COVID‑19 Pandemic is challenging some dogmas of modern urbanism. Cities. The International Journal of Urban Policy and Planning, 121, 1–4.

Jeffrey, C.R. (1971). Crime Prevention through Environmental Design. Beverly Hills: Sage Publications.

Kowalczyk, J., (2020). Bezpieczeństwo przestrzeni współczesnych miast. Przykład Wielkiej Brytanii. Warszawa: Dom Wydawniczy Elipsa.

Newman, O. (1972). Defensible Space. People and Design in the Violent City. London: Architectural Press.

Rogowska, M. (2016). Przestrzeń publiczna w mieście – zagadnienia wybrane. Studia KPZK, 170, 158–164.

Wantuch‑Matla, (2016). Przestrzeń publiczna 2.0. Miasto u progu XXI wieku. Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn.

Wyżykowski, A., & Kwiatkowski, K. (2004). Wprowadzenie do zagadnień przestrzeni bezpiecznej. W: A. Wyżykowski (red.), Przestrzeń bezpieczna. Urbanistyczne i architektoniczne uwarunkowania kształtowania przestrzeni miejskiej dla zwiększenia bezpieczeństwa mieszkańców. T. 1. (s. 5–16). Kraków: Katedra Odnowy i Rozwoju Zespołów Urbanistycznych.