Przestępczość w Polsce jako zjawisko społeczne

pdf
Opublikowano
lutego 17, 2024

Streszczenie

DEFINICJA POJĘCIA: Przestępczość jest niepożądanym zjawiskiem społecznym o dynamicznym charakterze, wywierającym negatywny wpływ na egzystencjalne potrzeby człowieka. Poprzez fakt wyrządzania szkód w różnych sferach jego aktywności stanowi zjawisko strukturalnie złożone, przez co trudne do ujęcia w ścisłe ramy definicyjne.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: W ujęciu historycznym działania człowieka ukierunkowane na przeciwdziałanie zagrożeniom podejmowane były od bardzo dawna i przybierały różne formy. W połowie XIX wieku zaczynają kształtować się naukowe podstawy analizowania oraz przeciwdziałania przestępczości, która jest częścią zachowań patologicznych. Przestępczość jest opisywana m.in. przy wykorzystaniu statystyk kryminalnych.

UJĘCIE PROBLEMOWE POJĘCIA: Pojęcie przestępczości nie jest zdefiniowane ustawowo. Zainteresowane tym zjawiskiem w różnym zakresie znajduje odzwierciedlenie w kryminalistyce, kryminologii, psychologii, socjologii, w naukach o bezpieczeństwie i innych dziedzinach nauki. Przyczyny przestępczości oraz jej przeciwdziałanie to zagadnienia złożone, powiązane z istotną częścią polityki każdego państwa, którą jest konieczność ochrony życia, zdrowia oraz porządku publicznego.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I ­REKOMENDACJAMI: Jako zjawisko społeczne przestępczość ulega ciągłym zmianom pod względem struktury, dynamiki i geografii. Zmianie ulęgają także sposoby popełniania przestępstw. Wiedza na ten temat wymaga ciągłej weryfikacji. Biorąc pod uwagę egzystencjonalne potrzeby człowieka, wiedza ta wykazuje swoją przydatność także jako narzędzie oraz drogowskaz na drodze wnikliwszego poznania uwarunkowań i społecznych kosztów tego zjawiska.

Downloads

Download data is not yet available.

Bibliografia

Błachut, J., Gaberle, A., & Krajewski, K. (2007). Kryminologia. Gdańsk: Arche s.c.

Błachut, J. (2007). Problemy związane z pomiarem przestępczości. Warszawa: Wolters Kluwer Polska.

Bojarski, T. (2003). Polskie postępowanie karne. Zarys części ogólnej. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis.

Borkowska‑Bagieńska, E., & Lesiński, B. (1995). Historia prawa sądowego. Poznań: Przedsiębiorstwo Wydawnicze Ars boni et aequi.

Drabik, L., Kubiak‑Sokół, B., Sobol, E., & Wiśniakowska, L. (2008). Słownik języka polskiego PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Gardocki, L. (2000). Prawo karne. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck.

Hankiss, E. (1986). Pułapki społeczne. Tłum. T. Kulisiewicz. Warszawa: Wiedza Powszechna.

Hołyst, B. (2009). Kryminologia. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis.

Horoszowski, P. (1965). Kryminologia. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.

Jasiński, W. (2015). Mechanizmy przestępczego zawłaszczania państwa. Przeciwdziałanie i zwalczanie. W: E.W. Pływaczewski, W. Filipkowski & Z. Rau (red.), Przestępczość w XXI wieku. Zapobieganie i zwalczanie, (s. 147–176). Warszawa: Wolters Kluwer SA.

Maciejewski,T. (2017). Historia ustroju i prawa sądowego Polski. Warszawa: Wydawnictwo C.H. Beck.

Radzinowicz, L. (1935/37). Przestępczość w Polsce w latach 1924–1933 na podstawie policyjnej statystyki kryminalnej. Archiwum Kryminologiczne, 1–2, 1–132.

Swół, J. (2015). Demoralizacja i przestępczość nieletnich w świetle badań aktowych. W: W. Kustra, L. Smolak (red.), Bezpieczne miasta. Współczesne zagrożenia i wyzwania, (s. 70–95). Warszawa: Akademia Obrony Narodowej.

Swół, J. (2013). Statystyka i jej związki z kryminalistyką, kryminologią oraz zwalczaniem przestępczości. Przegląd Policyjny, 3, 196–217.

Wójcik, J.W. (2014). Kryminologia. Warszawa: Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis.