DEFINICJA POJĘCIA: Żydowskie wychowanie domowe ukierunkowane jest na przekazanie dzieciom tradycji oraz ukształtowanie w nich osobistej relacji do Boga. W ortodoksyjnych społecznościach żydowskich wychowanie dzieci odbywa się w trzech instytucjach życia społecznego: domu, synagodze i szkole.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Wychowanie religijne w rodzinie żydowskiej odbywa się w domu rodzinnym, w synagodze i w szkole. We wszystkich tych wymiarach jego fundamentem jest religijna historia Izraela badana przez różne „szkoły” oddające się studium talmudu i literatury rabinicznej. Studia te są kontynuowane w dalszym życiu wierzących Żydów.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Wychowanie religijne przyjmuje u Żydów różne formy nadawane przez poszczególne szkoły funkcjonujące z reguły przy synagogach bądź w lokalach wynajmowanych przez gminę. Podstawą ich funkcjonowania był religijny nakaz realizacji powszechności nauczania. Szkolnictwo w gminie judaistycznej zorganizowane jest trójstopniowo: cheder, jesziwa oraz w be(j)t (ha)midrasz. O wysokiej randze edukacji w społeczności żydowskiej świadczy fakt systematycznego studiowania, które trwa całe życie człowieka. Opiekę merytoryczną nad tymi placówkami sprawowali rabini. Jeśli chodzi o techniki dydaktyczne i metody nauczania, były one tożsame ze stosowanymi w chederach prywatnych.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: Wychowanie religijne w judaizmie jest procesem długotrwałym, de facto trwającym całe życie. Jego celem jest przygotowanie człowieka do życia w świecie, który nadejdzie po śmierci. Jego sedna nie da się odkryć bez zrozumienia istoty judaistycznego rytuału oraz świąt żydowskich, a także religijnego systemu edukacyjnego. W dobie sekularyzacji społeczność żydowska na całym świecie stała się mocno spolaryzowana.