DEFINICJA POJĘCIA: pedagogika religii to dyscyplina naukowa, której zadaniem jest opracowanie teorii edukacji religijnej (nauczania i wychowania religijnego) i socjalizacji religijnej w różnych środowiskach społecznych – rodziny, Kościoła, szkoły, subkultur, grup rówieśniczych (dzieci, młodzież, dorośli, seniorzy), pracy i wolontariatu. dyscyplina ta pro-wadzi badania teoretyczno-systematyczne, historyczne, porównawcze, teologiczno-filozoficzne, empiryczne o charakterze ilościowym i jakościowym. o wiarygodności pedagogiki religii jako nauki decyduje metodologia – wiedza o prowadzeniu badań naukowych.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: na gruncie pedagogiki religii po-wstało wiele koncepcji, które – w zależności od przyjmowanej orientacji teoretycznej – wykorzystywały właściwe dla tej orientacji metody badawcze, i to zarówno w zakresie metod pozyskiwania danych, jak i sposobów ich analizy. Metodologii nie można sprowadzić do metodyki badań. Metodologia obejmuje spektrum kwestii związanych z procesem badawczym.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: przedmiotem badań pedagogiki religii są procesy edukacji i socjalizacji religijnej ujmowane zarówno w kontekście relacji interpersonalnych, jak i warunkujących te relacje mechanizmów społecznych. nauczanie i wychowanie religijne odnoszą się bezpośrednio do: 1) interakcji międzyludzkich, 2) uwarunkowań społecznych, kulturowych i politycznych, 3) ingerencji czynnika nadnaturalnego (objawienie). z kolei w metodologii prowadzonych badań można wyróżnić zarówno podejście obiektywne, jak i podejście interpretacyjne.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: pedagogika religii jako dyscyplina naukowa zwraca się w kierunku procesów edukacji i socjalizacji religijnej w różnych środowiskach i kontekstach kulturowo-społecznych. wykorzystuje do tego metody charakterystyczne dla badań teologicznych, humanistycznych i społecznych, dlatego że wszystkie one posługują się podobną i teoretycznie wyrafinowaną metodyką badań.