DEFINICJA POJĘCIA: Szkolne nauczanie religii jest procesem dydaktycznym (nauczanie i wychowanie), który wspomaga określenie tożsamości osobowej, społecznej i religijnej ucznia, jak i odkrywanie znaczenia religii w kulturze oraz jej doskonalenie z punktu widzenia chrześcijańskiego.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Historia nauczania religii, rozpoczęta w okresie oświeceniowych reform edukacyjnych, ujawnia jego znaczenie wychowawcze, jak i zarazem konfliktowy charakter w zakresie kompetencji edukacyjnych państwa i Kościoła. Rozwój nauczania religii wskazuje na dążenie do określenia jego istoty poprzez uwydatnienie podobieństw i różnic między lekcją religii i katechezą parafialną.

PORBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: W Europie istnieją różne koncepcje szkolnego nauczania religii: wyznaniowe, ponadwyznanione, pozawyznaniowe, mieszane. Charakter szkolnego nauczania religii wyraża się w pełnym i integralnym przekazie wiedzy religijnej, personalistycznym charakterze wychowania oraz w związkach z kulturą. Kulturowe zorientowanie lekcji religii ma ukazywać chrześcijaństwo jako fundament kultury europejskiej.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA ZWNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: W obecnym stanie kryzysu cywilizacyjnego Europy istnieje potrzeba silniejszego zaakcentowania roli wychowania zarówno w szkole, jak i w nauczaniu religii, a związku z tym zwrócenie uwagi na pogłębienie kompetencji zawodowych nauczyciela religii.