DEFINICJA POJĘCIA: Każde z chrześcijańskich środowisk wyznaniowych w Polsce kładzie nieco inne akcenty w definiowaniu terminu „pedagogika religii”. Można jednak przyjąć, że jest on utożsamiany z dyscypliną naukową o charakterze teoretycznym, normatywnym oraz nastawionym na działanie. Przedmiotem badań czyni procesy religijnego nauczania i wychowania, formację religijną, która jest ukierunkowana na życie według zasad chrześcijańskich. Jej zadaniem jest opracowanie teorii edukacji religijnej.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Pochylenie się przez przedstawicieli różnych wyznań chrześcijańskich w Polsce nad właściwościami i znaczeniem pedagogiki religii zasadniczo łączy się z połową XX w., co nie oznacza, że wcześniej tego pojęcia nie znano. Badaniom naukowym nad znaczeniem i udziałem religii w integralnym rozwoju człowieka sprzyjają środowiska akademickie, w których analizuje się znaczenie religii dla ludzkiego życia.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Pedagogika religii interpretuje ludzką egzystencję w świetle rzeczywistości ponadnaturalnej, transcendentnej. Interpretacja taka w rzeczywistości przyjmuje postać interkonfesyjną, co daje możliwość interpretowania znaczenia religii w kontekście wymogów konkretnego wyznania. Zawsze chodzi w niej o człowieka, który odkrywa ostateczny sens swego istnienia w Transcendencji – Bogu osobowym.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA ZWNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: Pedagogika religii podchodzi do problematyki edukacji i socjalizacji religijnej bardzo szeroko: w kontekstach społecznych, kulturowych i politycznych. Zawsze pochyla się nad ludzkim życiem zarówno w kategoriach relacji interpersonalnych, jak również z perspektywy struktur i mechanizmów społecznych, w których zachodzą interpersonalne relacje wychowawcze. Wszystko to ma rozszerzać spektrum prowadzonych przez jej przedstawicieli badań nad kwestiami wychowawczymi i socjalizacyjnymi,
które występują w środowiskach wychowawczych.