Etyka hermeneutyczna jest analizowana na podstawie myśli etycznej W. Diltheya, M. Heideggera, H.-G. Gadamera i P. Ricoeura. Wzięto także pod uwagę rozważania etyczne A. Przyłębskiego i P. Dybla. Istotną rolę w etyce hermeneutycznej odgrywają pojęcia: ethos, phronesis i „drugi” imperatyw kategoryczny Kanta.

DEFINICJA POJĘCIA: Etyka hermeneutyczna jest refleksją nad: dążeniem do dobrego, godnego życia dokonującego się we wspólnocie i związanego z wymaganiami ethosu. Refleksja dotyczy także możliwości przyswojenia phronesis i zastosowania w sytuacjach granicznych „drugiego” imperatywu kategorycznego, według którego nie można używać człowieka jako środka służącego do realizacji celu.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Zwrot w ujęciu hermeneutyki w XX wieku dokonany przez W. Diltheya, M. Heideggera, H.-G. Gadamera i P. Ricoeura spowodował powstanie etyki hermeneutycznej. W przeprowadzonych analizach myśli tych filozofów etyka hermeneutyczna jawi się jako alternatywa wobec etyk fundamentalistycznych i relatywistycznych.

UJĘCIE PROBLEMOWE POJĘCIA: Główne zasady etyki hermeneutycznej, przedstawione w niniejszym tekście, bazują na dwóch zarysach etyk hermeneutycznych: P. Dybla i A. Przyłębskiego. Pierwszy filozof zwrócił uwagę na różnicę między hermeneutycznym a egzystencjalno-etycznym wymiarem etyki hermeneutycznej oraz na potrzebę wystąpienia w niej zasady wzajemności, drugi natomiast przedstawił jej podstawowe aspekty.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: Etyka hermeneutyczna jest skierowana do tych osób, które odrzucają religijne ugruntowanie etyki, ale nie zgadzają się z nihilizmem etycznym. Wskazano, że etykę hermeneutyczną cechuje charakter niewykluczający. W swojej refleksji odnosi się ona do ethosu danej wspólnoty, bez pretensji do jego uniwersalnego charakteru. Pojawiło się pytanie o kryterium oceny ethosów o charakterze wykluczającym, obecnych w systemach totalitarnych, skrajnie nacjonalistycznych, komunistycznych, czy też skrajnie fundamentalistycznie religijnych.