DEFINICJA POJĘCIA: Wspólnym mianownikiem łączącym różnych przedstawicieli egzystencjalizmu jest namysł nad kondycją ludzką pojmowaną jako fenomen indywidualnej egzystencji, rozpatrywany w perspektywie konkretnych doświadczeń. Etyka egzystencjalna bada trudności i problemy, z jakimi musi mierzyć się człowiek. Próbuje ona opisać istnienie człowieka, który odkrywa w sobie – lub dopiero tworzy – swoją istotę.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Etyka egzystencjalna w pełni rozwinęła się dopiero w XX wieku, jednak jej źródła i inspiracje odnajdujemy u wcześniejszych myślicieli, np. u Sokratesa, św. Augustyna, ­Blaise’a Pascala i innych. Jednakże dopiero wybuch II wojny światowej oraz nastroje, które ze sobą przyniósł, wpłynęły na ukształtowanie się dojrzałej etyki egzystencjalnej.

UJĘCIE PROBLEMOWE POJĘCIA: Etyka egzystencjalistów pyta o kondycję człowieka pojmowanego jako niepowtarzalna jednostka, która sama (lub we współpracy innych ludzi i Boga) kreuje swoją egzystencję. Egzystencjalizm XX wieku rozwijał się w dwóch nurtach: chrześcijańskim oraz ateistycznym, jednakże problemy etyczne wynikające z interpretacji takich pojęć jak świadomość, wolność, odpowiedzialność, samotność – często są wspólne dla obydwóch nurtów myślenia.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: Doświadczenia historyczne, które naznaczyły człowieka w XX wieku, takie jak dwie wojny światowe, kryzysy humanitarne, przemoc, zagubienia człowieka w obliczu zła, miały decydujący wpływ na rozwój etyki egzystencjalnej. Spojrzenie na człowieka jako jednostkę tragiczną, uwikłaną w konflikt wyborów, samotną i często bezsilną, przyczyniło się do pogłębienia refleksji egzystencjalnych.