DEFINICJA POJĘCIA: Polityka wsparcia innowacyjności polega na wspomaganiu transferu wiedzy naukowej i technicznej do zastosowań rynkowych poprzez zapewnienie uzupełniających zasobów (np. kapitału) i wiedzy (np. menedżerskiej). Opiera się ona na przekonaniu, że zdolność konkurencyjna zależy od dominujących struktur gospodarczych, instytucji i wyznawanych wartości, innowacyjność nie jest cechą uniwersalną, ale ściśle zależy od kultury innowacyjnej i struktur państwowych, które mogą innowacyjność wspierać.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Celem rozdziału jest przegląd ewolucji polityki wsparcia innowacyjności gospodarki i stosowanych w niej narzędzi, jak również analiza i ocena systemu innowacyjnego w Polsce oraz osiągnięć w budowaniu gospodarki opartej na wiedzy.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I ­REKOMENDACJAMI: W Polsce mimo szybkiego wzrostu produktywności i relatywnie dobrego otoczenia instytucjonalnego, wzmacnianego członkostwem w UE, nakłady na działalność innowacyjną są na niezadowalającym poziomie, a ich rezultaty w postaci przyznanych patentów świadczą o ich niskiej efektywności, choć ich dynamika jest wyższa niż w krajach EU12. Zasadnicze deficyty polskiego systemu innowacyjnego to separacja głównych aktorów sfery innowacji (przedsiębiorstw, szkół wyższych, administracji) i w związku z tym niskie wartości wskaźników współpracy innowacyjnej, wspólnych przedsięwzięć publiczno-prywatnych, a także relatywnie niska responsywność instytucji na potrzeby przedsiębiorców.