DEFINICJA POJĘCIA: Politykę publiczną w sferze kultury można zdefiniować jako mający podstawę w konsensusie aksjologicznym i określone ramy instytucjonalne, stały wysiłek władz publicznych wspierający twórczość artystyczną, edukację kulturalną, upowszechnienie i promocję kultury.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Celem artykułu jest przedstawienie polskiego modelu polityki kulturalnej wypracowanego po 1989 roku na tle innych modeli polityki kulturalnej. Najpierw omówiono w nim zasadnicze napięcia w definiowaniu polityki kulturalnej, by przejść do ich modelowych rozwiązań we Francji, USA i Niemczech i przedstawić polski model polityki kulturalnej w dwóch aspektach: historycznego rozwoju i specyfiki co do zakresu.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I ­REKOMENDACJAMI: Polska nie tylko przez pół wieku komunizmu nie uczestniczyła w dyskusjach na temat definicji i zakresu polityki kulturalnej demokratycznego państwa, ale i po 1989 r. nie mogła kształtować swojej polityki w procesie analogicznym do rozwiniętych krajów świata zachodniego. W rezultacie polski model polityki kulturalnej bliski jest francuskiemu z jego absolutną przewagą mecenatu publicznego, ale równocześnie jest dużo bardziej zdecentralizowany. Pozwolił on w kilku sferach prowadzić politykę w stylu antycypacyjnym a nie tylko reaktywnym: nadrobione zostało zapóźnienie w sferze infrastruktury kulturalnej, powstały efektywne instytucje odpowiedzialne za międzynarodową wymianę kulturalną, zaczęto prowadzić aktywną politykę pamięci i promocji polskiego dziedzictwa historycznego.