DEFINICJA POJĘCIA: Polityka energetyczna to aktywne oddziaływanie państwa na system energetyczny, czyli w sensie węższym wytwarzanie, przetwarzanie oraz użytkowanie energii elektrycznej (system elektroenergetyczny), a w sensie szerszym także sektor paliwowy (gazowy, górniczy, naftowy, atomowy), sektor odnawialnych źródeł energii oraz ciepłownictwo.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Celem rozdziału jest przedstawienie różnych podejść do problemów zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego oraz pogodzenia maksymalizacji efektywności systemu energetycznego z minimalizacją kosztów, w tym cen energii, dla końcowego użytkownika. Przedstawiono zatem różne historyczne odpowiedzi na pytanie, jak powinna wyglądać równowaga między wolnym rynkiem a państwową regulacją, która jest pochodną zidentyfikowanych niesprawności rynku w obszarze energetyki. Druga część rozdziału przedstawia rozwój polskiej energetyki i polityki energetycznej, a szczególnie skupia się na problemach, które musiano rozwiązać po 1989 r.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I ­REKOMENDACJAMI: Po 1989 r. w Polsce zmniejszyła się energochłonność gospodarki, zmniejszono negatywne oddziaływanie sektora na środowisko, stworzono instytucjonalne ramy rynku energii, powołano niezależnego regulatora, skomercjalizowano i zrestrukturyzowano przedsiębiorstwa energetyczne, rozbudowano nowe moce wytwórcze. Nie udało się jednak zdywersyfikować źródeł wytwarzania energii, w pełni urynkowić cen energii, zbudować realnej konkurencji na rynku, nie urynkowiono relacji z górnictwem, nie sprofesjonalizowano nadzoru nad spółkami energetycznymi, nie zakończono programu modernizacji sieci energetycznych. W ostatnich latach widoczne są tendencje do ograniczania mechanizmów rynkowych na rzecz utrzymania dominacji państwowych przedsiębiorstw.