DEFINICJA POJĘCIA: Etyka rozważana w świetle katolickiej nauki społecznej jest nauką o moralności przejawiającej się w ludzkim postępowaniu według określonych zasad przyjmowanych bądź przez konkretnego człowieka, bądź przez całą społeczność i ma ona swoje ostateczne uzasadnienie w wykładni Kościoła. Posługuje się metodami filozoficznymi, ale ostatecznie odwołuje się do argumentów zaczerpniętych z Pisma Świętego i teologii, przez co uzupełnia badany materiał głównie o przedstawianą argumentację.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Analizy historyczne pokazują, że dociekano, czy swoistość etyki sprowadza się tylko do różnej motywacji podejmowanych działań, czy odnosi się również do przedstawianej argumentacji, a także różnic treściowych. Okazuje się, że w punkcie wyjścia (terminus a quo) może być niezależna od religii i nauki Kościoła, ale taką nie jest w punkcie dojścia (terminus ad quem).

UJĘCIE PROBLEMOWE POJĘCIA: Ważne jest dokładne oddzielenie przedmiotu materialnego od formalnego, a także określenie celu, by można było rozstrzygnąć, czy etyka ma być opisem norm uznawanych przez daną społeczność, czy też ostatecznym wyjaśnieniem, dlaczego jedne normy są słuszne, a inne nie. A co najważniejsze – domaga się ona przyjęcia pewnej wizji człowieka i społeczności, która znajduje swoją wykładnię i dopełnienie w katolickiej nauce społecznej. Także konkretne rozstrzygnięcia, zwłaszcza w sferze społecznej, zależą od uznania bądź nie nauki Kościoła.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I REKOMENDACJAMI: Swoistości etyki postrzeganej w świetle katolickiej nauki społecznej należy szukać na poziomie antropologii, gdzie za cel etyki przyjmuje się ostateczne wyjaśnianie fenomenu doświadczania powinności/wartości poprzez odwołanie się do katolickiej wizji człowieka i społeczeństwa. Dotyczy to zarówno poziomu formułowania norm szczegółowych, jak i uwzględniania okoliczności dokonywania poszczególnych czynów, zwłaszcza w wymiarze społecznym, a także rozumienia cnót i wartości.