DEFINICJA POJĘCIA: Elementy pedagogiki religii są obecne w katolickiej nauce społecznej, nie naruszając odrębności właściwej obu dyscyplinom w aspekcie nauk humanistycznych. Sposób obecności pedagogiki religii dotyczy niejako trzech obszarów. Pierwszy z nich odnosi się do źródeł, a ściślej do norm i wartości, ukształtowanych na objawieniu. Drugi obszar jest związany z metodą. W pedagogice i w nauczaniu społecznym jest stosowany sylogizm praktyczny, obejmujący praktyczne konsekwencje apriorycznych założeń. Trzeci obszar dotyczy przedmiotu, czyli określenia zakresu oddziaływania religii na dynamikę społeczną przy trwających procesach socjalizacji jednostki.

ANALIZA HISTORYCZNA POJĘCIA: Obecność pedagogiki religii w katolickiej nauce społecznej przejawiała się różnorodnie, w zależności od danej epoki myśli ludzkiej. Można zatem wyróżnić dominację przesłanek teologicznych, następnie oświeceniowy antropocentryzm i współcześnie priorytetowy status chrześcijańskiego personalizmu.

PROBLEMOWE UJĘCIE POJĘCIA: Zagadnienia związane z obecnością pedagogiki religii w katolickiej nauce społecznej są analizowane w obszarze wyznaczonym przez następujące pary pojęć: socjologizacja – teologizacja oraz subiektywizm – obiektywizm. Ograniczenie perspektyw badawczych tylko i wyłącznie do danych empirycznych lub teologicznych, albo też do indywidualizmu bądź jedynie do zapisu normatywnego, wyklucza stanowisko holistyczne, odpowiadające koncepcji integralnego rozwoju w odniesieniu do osoby oraz wspólnot.

REFLEKSJA SYSTEMATYCZNA Z WNIOSKAMI I EKOMENDACJAMI: Praktyczne zastosowanie analiz właściwych obecności pedagogiki religii w katolickiej nauce społecznej winno zmierzać w kierunku ukazania centralnej pozycji osoby w strukturach społecznych, jak też w postulowaniu optymalnych uwarunkowań dla godziwego funkcjonowania człowieka w świecie. Model integralnego wychowania służy najpełniej rozwiązywaniu współczesnych kwestii społecznych.